Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009


Δημητρίου Α΄
Οικουμενικού Πατριάρχου
Αιωνία η μνήμη

Δεν επιθυμώ να με γράψη η ιστορία όταν θα πεθάνω. Ούτε να με θυμούνται οι άνθρωποι. Το μόνο που θέλω είναι να ζει το Φανάρι, για να ζωντανεύη την ακοίμητη συνείδηση του Γένους”.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το εκπληκτικό χάρισμα του Δημητρίου ήταν ότι δέχθηκε την εκλογή, δίχως να αλλοιωθεί στο παραμικρό η ευγενική του ταπεινότητα. Είκοσι χρόνια δεν φιλιδόξησε ούτε στιγμή την "πόζα", την φτιασιδωμέμη έπαρση. Δεν υποκατέστησε ποτέ την αλήθεια του προσώπου του με το προσωπείο του αξιώματός του. Κοιτάξτε γύρω μας πόσα βλαχαδερά φτάνουν σε υψηλά αξιώματα και κομπάζουν φουσκωμένα δίχως να φαντάζονται την αυτογελοιοποίησή τους. Ο Δημήτριος ανταποκρίθηκε σε όλες τις απαιτήσεις του αξιώματός του άψογα, με τη συγκλονιστική ισχύ μιας ταπεινής ευγένειας και αρχοντιάς. Θυμηθείτε τον όταν μπήκε στο Λευκό Οίκο, όταν ανέβηκε στην έδρα του Αμερικανικού Κογκρέσου, κάθε φορά που στάθηκε δίπλα στους εξουσιαστές των λαών. Κι αυτός ο έλληνας πομενάρχης ήταν όλος πάντοτε ένα χαμόγελο και μια ευλογία"
Χ.Γιανναράς,11.10.1999.
Υάκινθος.

Ανώνυμος είπε...

Ναι στην μνήμη μου και εμένα έτσι έχει τυπωθεί το πέρασμα αυτού του Πατριάρχη. Μεγαλοπρέπεια ήταν η απλότητά του και το χαμόγελό του.